Een lesje in omgaan met emoties

Ik observeer mijn peuter. Omdat ik oprecht vind dat ik, en nog velen volwassenen met mij, kunnen leren van haar beginner’s mind. Ze is ongecensureerd puur en eerlijk. Ze is authentiek. En dat is iets waar we als volwassenen massaal naar verlangen. Een authentiek leven. Hoe ging dat ook alweer? Wie ben ik ook alweer als ik leef vanuit mijn ware ik? Weet jij het nog? Volgens mij zijn we het een beetje vergeten. En juist daarom observeer ik mijn kind. Hoe dealt zij met die dagelijkse shit? Hoe gaat zij om met tegenslagen, emoties, met plotselinge veranderingen, met grenzen stellen?

Dit is wat ik leerde.

Ava, en ik denk eigenlijk ieder kind, beleeft haar emoties intens. Ze is intens blij, intens boos, intens verdrietig, intens sacherijnig etc. etc. Dat betekent dat ze het uitschreeuwt vanuit haar tenen als ze gefrustreerd en boos is. Bijvoorbeeld als ze haar schoenen niet snel genoeg aankrijgt en ze vervolgens wild en verhit door de kamer gooit. Dat de tranen uit haar ogen springen en haar lijfje schokt als ze verdrietig is omdat ze haar grote teen stoot, en dat ze schaterlachend staat te springen en dansen als ze blij is met haar nieuwe blonde Elsavlecht. De emoties vloeien rijkelijk door haar lichaam en het lijkt alsof iedere cel daarbij betrokken is.

Een kind reageert nog puur vanuit natuur

Vanuit instinct. Zonder aangeleerde etiquette. En het maakt haar ook niet uit of we middenin een winkel staan of dat we thuis zijn. Zij voelt het, dus het moet eruit. Vaak zijn wij er dan als de kippen bij om een kind een beetje te temperen in haar emoties. Eigenlijk voelen wij ons als volwassenen vrij ongemakkelijk bij heftig (geuite) emoties. En een kind leert daarom al snel aan dat ze gewenst gedrag moet vertonen. Krijgt het idee dat het niet ok is om boos, gefrustreerd of sacherijnig te zijn en stopt het maar weg. Óf een kind krijgt alleen aandacht als het negatieve emoties laat zien, dus blijft het juist herhalen. Onder het mom negatieve aandacht is ook aandacht.

Emoties zijn dus best wel een dingetje…

En vaak triggert het ook een heleboel bij jezelf. Misschien herken je dat wel. Want eigenlijk zijn kinderen gewoon een reflectie van ons als ouders. Vaak is het gedrag van jouw kind gewoon een afspiegeling van wat jij van binnen voelt, maar er niet uit laat komen. Kinderen voelen het feilloos aan en spiegelen je energie. Want emoties zijn energie. Energie in beweging. Het moet eruit. Niet via jou? Dan maar via je kind. En soms denk ik dan. Waarom is ze nou toch zo aan het stuiteren. Waarom is ze zo dwars? Waarom is alles nee? En dan besef ik dat ze mijn opgepropte emotie als een spiegel aan me laat zien. Dus dan weet ik dat ik weer wat “inner work” te doen heb.

Als het op emoties aankomt, doen we allemaal maar wat

Hoeveel mensen onder ons hebben eigenlijk geen idee hoe te dealen met emoties? Vooral die enorm opgekropte emoties. Nog verder wegstoppen? We durven ze bijna niet meer te facen. Ik zie het zoveel om me heen. En als gevolg daarvan:  een dikke vette burn-out. Niet vanwege teveel werk. Maar vanwege niet meer weten hoe te “voelen”. Emoties  zo ontzettend opgekropt, omdat ons is aangeleerd dat we ons moeten gedragen. Niet teveel stampij mogen maken. Dat NEE zeggen een no go is. Laatst las ik dat kinderen van 10 jaar al burn-out verschijnselen vertonen. Is toch bizar?! Een kind hoeft niet altijd maar in de happy stand te staan, zodat wij ons maar niet afgewezen/opgelaten/ongemakkelijk hoeven te voelen. Emoties mogen er zijn. Mogen gevoeld en doorvoeld worden. Laten we ze niet teveel opnemen in onze MOETJES en aangepast gedrag. Laten we onze kinderen de ruimte geven om het tij te keren en ONS het goede voorbeeld te geven. Leven in het moment en intens voelen.

Hoe ging dat ook alweer?

Just watch and learn!

p.s. Nooit meer een artikel van Peace of Nature missen? Join the tribe! En ontvang als 1e de nieuwste artikelen, aankomende evenementen én leuke give aways!